SLIEDRECHT – Ze wil laten weten hoe haar leven eruit zien, maar graag anoniem blijven. Saartje (niet haar werkelijke naam-red.) uit Sliedrecht zit met haar man sinds drieënhalfjaar in de schuldhulpverlening. Het stel heeft drie opgroeiende kinderen. Haar man werkt in de metaal; zij heeft een WAO-uitkering. De familie is aangewezen op instanties als de lokale voedsel- en kledingbank.
Saartje vertelt haar verhaal aan Sliedrecht24 anoniem om haar gezin te beschermen, maar ze wil graag vertellen hoe het leven eruit ziet als je bij de schuldhulpverlening zit en afhankelijk bent van de voedselbank. “Ik wil een taboe doorbreken en vertellen hoe soms dingen gaan. En waar je soms tegenaan loopt”, zegt Saartje (op twitter: @saartje0184).
Sociale dienst
Dit gezin belandde niet in deze situatie door zelf gemaakte schulden, maar na een erfenis. “Achteraf bleken er overal schulden en had er een potje van gemaakt. Het ging om veel geld. Dan gaat de boel op z’n kop. Je komt in contact met de Sociale Dienst Drechtsteden. Je moet zelf een inventarisatie van de schulden maken, je volledige bloot geven en spullen die geld waard zijn zoals een auto verkopen. Je hebt geen keuze! Schuldeisers worden aangeschreven. Dan is het wachten. Er wordt een berekening gemaakt van een vrij te stellen bedrag, Dat gaat naar budgetbeheer. Alles erboven naar de schuldeisers”, vertelt Saartje, die vooraf verplicht was zelf eerst contact te leggen met de schuldeisers. Tot twee maal toe werd het gezin bij de schuldhulpverlening de deur gewezen. “Het was nog niet erg genoeg. Ondertussen kreeg ik wel deurwaarders, sloot Eneco de elektriciteit af. Het aantal problemen groeide, net als de spanning in het gezin. Pas bij de derde keer kon ik juichen dat we hulp kregen.” Saartje en haar man werden de volgende dag verplicht een workshop te volgen bij de sociale dienst in Dordrecht. “Steeds alle papieren meenemen. Hoe kom je daar? Zonder auto, zonder geld?” Ze belandden in verschillende behandelingsfasen.
Voedelsbank
Bij de schuldhulpverlening was een rijbewijs onvoldoende als identiteitsbewijs. “Nee, we moesten kosten maken voor een identiteitskaart. Dan heb je als man en vrouw al geen geld en moet je voor twee mensen dit aanschaffen.” Haar potje om met het hele gezin van te leven bedraagt honderd euro per week. Saartje: “Daar moeten we het met vijf gezinsleden van doen. Voor het eten zijn we afhankelijk van de voedselbank. Kleding halen we in de Elzenhof bij de kledingbank. Het is geen vetpot en steeds schipperen, plannen. Elke week is het weer puzzelen. Een cadeautje kopen voor een verjaardag, de kinderen naar een sportvereniging laten gaan, de kapper, onverwachte uitgaven… het geld is zo op.” Het gezin ‘loopt’ nu 2 jaar bij de voedselbank. “Ook daarvoor gingen we eerst met de billen bloot. Berekend wordt of je in aanmerking komt. Donderdagmiddag halen we het voedselpakket. Dat was er in eerste instantie 1, maar nu 2, omdat het gezin 5 leden telt. Een auto hebben we niet meer, want die is verkocht. Ik haal alles met met scooter en dat valt vaak niet mee met een aantal tassen. Dan is het altijd weer proberen om veilig thuis te komen. Het is cru af en toe. Zie je anderen aankomen in een dikke auto en dan heb je vraagtekens.”
Gezondheid
Saartje en haar man tobben allebei met de gezondheid. “Ik loop in de WAO en mijn man werkt nu nog. Binnenkort ondergaat hij een onderzoek.” Over de voedselpakketten zegt ze. “Deze zijn erg wisselend. Soms met veel groenten, de andere keer een stuk minder. Daar zit regelmatig voedsel bij dat je niet echt nodig hebt. Soms spaar je dingen op, zodat je kind bij een verjaardag kan trakteren. Op school weet de leiding van onze situatie, maar kinderen in de klas kunnen zien wanneer ons kind jarig is. Ze verwachten dan een tractatie. Zelf daar moet je rekening mee houden, zodat ze niet dagen later moet trakteren, omdat het eerder niet kon. December, voor anderen een feestmaand, is voor ons vreselijk. Ik doe veel binnen het gezin. Soms is er spanning en daar moet je mee omgaan. Wij zelf blijven verantwoordelijk voor de financiën. Al het financiële regelwerk komt op mijn rug neer.” Het is niet alleen moeilijk voor volwassenen. Ook voor dit gezin met opgroeiende, schoolgaande kinderen. Steeds probeert Saartje de kinderen uit de wanhopige situatie te houden. “De jongste had er in eerste instantie weinig erg in. Je probeert ze te beschermen. Maar sparen kan je voor ze niet.” Het gezin heeft een basisverzekering.
Isolement
Er zijn nu nog zestien schuldeisers. De één krijgt nog € 30,– en de ander € 18.000,–. Saartje: “Als er iets kapot gaat, noem een wasmachine, dan moet dat uit een reserve komen. Als je pech hebt, valt het niet mee. Vanuit de bijstand kan je soms wel aanspraak maken op vervanging. Losse rekeningen moet ik doorgeven, in de hoop dat ze meteen worden betaald.” Saartje en haar man kregen onlangs een cursus budgettering. “Dan moet je je huiswerk hebben gedaan, anders word je negatief beoordeeld en kan dat weer zijn weerslag hebben. Ook naar zo’n cursus moet je weer naartoe reizen. Zonder auto is het soms lastig.” Doordat je nog zo weinig kunt doen, moet je oppassen om niet in een isolement terecht te komen. “Een select groepje mensen kent onze situatie. Je moet jezelf niet opsluiten.” Saartje hoopt dat de situatie in februari 2017 is verbeterd en de meeste schulden zijn afgelost.